Model ( مدل ) :
مدل در اصل حاوی اطلاعات مرکزی برای برنامه کاربردی است که شامل دسترسی به داده ها ، داده ها ( اطلاعات پایگاه داده ) ، قوانین اعتبار سنجی ( validation rules ) و منطق مجتمع سازی است .
View ( نمایشگر ) :
نمایشگر در واقع وظیفه نمایش به کاربر را بر عهده دارد و در واقع رابط کاربری ( User Interface ) است که مبتنی بر کد های HTML است . معمولاً رابط کاربری از داده های Model ساخته می شود . در واقع نقطه پایان برنامه کاربردی است و به کاربر نتایج عملیات ، بازیابی و نمایش داده از طریق برقراری ارتباط با دو بخش دیگر ؛ یعنی Model و Controller را نشان می دهد .
Controller (کنترلگر ) :
کنترلگر کنترل کننده جریان منطقی برنامه کاربردی است ، این بخش با تعامل با Model و View می تواند اجرا و جریان اطلاعاتی برنامه کاربردی را کنترل کند . می توان گفت که کنترلگر واسط بین Model و View می باشند ؛ یعنی با Model کار می کند و در انتها نمایشگری را برای نشان دادن واسط کاربری انتخاب می کند . ورودی کاربر را مدیریت کرده و به آنها پاسخ می دهد و با کاربر تعامل می کند . برای مثال ، Controller عبارت های پرس و جوی بانک اطلاعاتی را مدیریت کرده و آن ها را به Model ارسال می کند ، وظیفه اجرای پرس و جوها با Model است .

در واقع تبدیل برنامه کاربردی به لایه های مختلف ( Model-View-Controller ) باعث سرعت و انعطاف بیشتر در توسعه ، تست و نگهداری برنامه کاربردی می شود ، به طور مثال شما می توانید ظاهر برنامه ( View ) را تغییر دهید بدون اینکه کمترین تغییری در منطق تجاری ( Model ) برنامه ایجاد کنید . شما همچنین می توانید وظایف و نقش های کاری را یک پروژه به افراد مختلف واگذار کنید ، بدون اینکه نگران ارتباط آنها باشید به عنوان مثال طراحان می توانند بروی لایه View کار کنند در حالی که برنامه نویسان در حال کار بروی لایه Model هستند .